کنفرانس بین‌المللیasia Steel Summit در چین برگزار شد

در روزهای ۲۱ و ۲۲ آوریل ۲۰۲۵ (۲ تا ۳ اردیبهشت ۱۴۰۴)، کنفرانس بین‌المللی Asia Steel Summit با حضور صدها بازیگر کلیدی صنعت فولاد از آسیا، اروپا و خاورمیانه، در هتل هایت ریجنسی شانگهای برگزار شد. رویدادی که با حمایت انجمن فولاد چین (CISA)، شورای توسعه تجارت متالورژی چین (MC-CCPIT)، و با مشارکت تحلیلی و رسانه‌ای استیل پرایس و حضور فعال شرکت‌های ایرانی، به آوردگاهی برای تبادل نظر، آینده‌نگری و واکاوی تحولات راهبردی بازار جهانی فولاد بدل شد.

در این اجلاس، سه واقعیت برجسته و یک تردید بنیادین، چشم‌انداز آینده فولاد و نظم نوین اقتصادی را برای ما ترسیم کرد:

نخست آن‌که، رویارویی اقتصادی میان چین و ایالات متحده دیگر فرضیه زودگذر نیست؛ واقعیتی تثبیت‌شده است. بازگشت به روابط پیش از ۲۰۲۵ عملاً ناممکن به نظر می‌رسد، و شاید باید زودتر منتظر چنین تقابلی می‌بودیم.

دوم آن‌که، فولاد دیگر موتور محرک رشد چین نیست، اما همچنان جایگاهی راهبردی در ساختار صنعتی این کشور دارد.

مصرف فولاد، به‌ویژه در بخش محصولات تخت، در سطح بالایی حفظ خواهد شد. با این‌حال، بازار محصولات طویل وارد مرحله فوق اشباع شده و مازاد آن به‌زودی به بازارهای پیرامونی سرازیر خواهد شد. این پدیده برای صادر کنندگان دیگر یک تهدید واقعی است.

سوم، چین با ایالات متحده در تقابل است، اما به‌دنبال تشدید درگیری‌ها نیست.

برای آن ها نام خلیج فارس اهمیت ندارد و تنها خط قرمز بی‌قید و شرط آن‌ها مالکیت برتایوان است. در سایر بحران‌های جهانی، پکن مسیر تعادل، سکوت و انتظار را ترجیح می‌دهد.

و اما تردید راهبردی که در حاشیه و متن گفت‌وگوها شنیده می‌شد:

چین در حال عقب‌نشینی حساب‌شده از ۲ بازار مصرف و بازار سرمایه آمریکا است.

سرمایه‌گذاری‌های مستقیم آن در آمریکا از اوج ۴۴ میلیارد دلاری، در سال ۲۰۲۴ به تنها ۱۱.۲ میلیارد دلار کاهش یافته. از سوی دیگر، دارایی‌های ارزی چین در بازار اوراق خزانه‌داری ایالات متحده تا فوریه ۲۰۲۵ به ۷۸۴ میلیارد دلار رسیده—پایین‌ترین سطح در یک دهه اخیر. سال ۲۰۲۶ شاید به صفر نزدیک شود.

این خروج تدریجی، نشانه‌ای روشن از دگرگونی در نگاه اقتصادی پکن است: چین دیگر تنها به‌دنبال بازار نیست، بلکه در جست‌وجوی جایگزین‌هایی راهبردی برای آمریکاست—شریکانی که چیزی بیش از پول و انرژی عرضه کنند: فناوری، منابع پایدار، ظرفیت تولید و افق توسعه‌پذیر.

در این مسیر، کشورهای عربی حاشیه جنوبی خلیج فارس با سرمایه‌های عظیم و عطش شدید برای فناوری، و منطقه اوراسیا با منابع طبیعی و بازار ترکیبی ۲۵۰ میلیون‌نفری، و خاور دور با نرخ سریع توسعه در کانون توجه چین قرار گرفته‌اند.

و اینجاست که نام ایران نیز مطرح می‌شود: با نیروی متخصص، ظرفیت صنعتی و زیرساخت‌های نیازمند نوسازی، ایران از نظر پتانسیل، کم ندارد. اما نیاز، تا زمانی که به تقاضا و ساختار تبدیل نشود، صرفاً آرزو باقی می‌ماند.

نوشته شده توسط: admin